Manrique y nariz



Manda carallo!

Onte, cando creín que xa estaba todo o peixe vendido, vou e tropézome co señor Manrique. Despois dun concerto divertido e dun pequeno encontronazo cas forzas do orden (desta vez no tiven eu a culpa nin o contenedor se moveu do seu sitio) vou tomala penultima e atopome con tamaña sorpresa.

-"Don Arturo, tómese unha conmigo, pola amistad dos nosos mayores!!"

-"Ou nón, por Dios, si xa as levo postas "

-"Insisto, pardiez!!"

-"Pois non se fale mais, vaia pedindo un gin tonic, que mentres eu voulle facendo sitio"

-"Pois xa veñe de camiño, así que non se demore en buscarlle acomodo"

-"Perda cuidado, que menudo son eu. Daquela a familia...?"

-"Moi ben, moi ben.Unha maravilla."

E básicamente así transcurriu o encontro con tan ilustre compañeiro.

PD: Recristo! Nariz afilada que me gasto.

Iamnotlikeeverybodyelse

5 comentarios:

  1. que bueno, tio !!! es como fotografiar la reproduccion de las ballenas!!!!

    premio para el fotografo!!!!

    este nota, corrio 1 km con una tarta en la mano, persiguiendo el coche de maricarmen(profesora barbuda), para felicitar su cumpleaños. Teniamos 7 años.

    ResponderEliminar
  2. Estoo menuda foto más rara porque no te pusiste al lado para salir entero?
    Eres justo como te había imaginado con cara de intelectual lo que digo deberia de ir al identity ese

    ResponderEliminar
  3. José Manrique Larosa González !

    Fue compañero mio de pupitre en tercero de EGB, aun lo puedo ver agazapado en lo alto de las espalderas del colegio negandose a bajar. Me odiara injustamente como tantos otros?

    ResponderEliminar
  4. Maximino:

    El polilla en 4º de EGB no era capaz de saltar el potro. Es una pena que aún no fuera mixto el colegio, con las niñas hubiera destacado más.

    Qué rico el churrasco.

    ResponderEliminar